Stowarzyszenie Przyjaciół Szkół Katolickich w Częstochowie

• 

 

     Stowarzyszenie Przyjaciół Szkół Katolickich, to organ prowadzący szkołę. Powstało ono 11 listopada 1990 roku. Poparcia tej idei udzielił Arcybiskup Metropolita Częstochowski dr Stanisław Nowak, który uznał je za katolickie.

Obecnym Prezesem Stowarzyszenia jest pani Maria Chodkiewicz.

     Stowarzyszenie jest katolicką organizacją oświatowo-wychowawczą, które prowadzi szkoły na wszystkich poziomach kształcenia i wypracowało nowatorską, odważną, uwzględniająca kondycję współczesnego człowieka, propozycję wychowawczą opartą na wartościach chrześcijańskich i patriotycznych.

Cele i Misja Stowarzyszenia

Celem statutowym działalności Stowarzyszenia jest troska o integralny rozwój osoby ludzkiej, który umożliwia formację wszystkich wymiarów ludzkiej osobowości – wymiaru fizycznego, społecznego, kulturowego, moralnego i duchowego.

Cel ten Stowarzyszenie realizuje poprzez:

• działalność edukacyjną, a w szczególności zakładanie i prowadzenie szkół katolickich,
• wspieranie rodziny i jej funkcji,
• działalność opiekuńczo-wychowawczą,
• przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu,
• ochronę i promocję zdrowia,
• upowszechnianie kultury fizycznej i sportu,
• krajoznawstwo oraz wypoczynek dzieci i młodzieży,
• działalność proekologiczną,
• działalność kulturową,
• pomoc osobom zagubionym, zagrożonym oraz ich rodzinom,
• działania na rzecz osób niepełnosprawnych,
• promocję i organizację wolontariatu,
• podejmowanie działań charytatywnych,
• działalność wspomagającą rozwój wspólnot i społeczności lokalnych,
• rozwijanie świadomości narodowej, obywatelskiej i kulturowej,
• rozwijanie kontaktów i współpracy między społeczeństwami,
• działalność wydawniczą,
• prowadzenie stałej formacji.

MISJA SZKÓŁ STOWARZYSZENIA PRZYJACIÓŁ SZKÓŁ KATOLICKICH
-INTEGRALNY ROZWÓJ OSOBY

Główną zasadą działań szkół Stowarzyszenia Przyjaciół Szkół Katolickich jest uszanowanie prymatu osoby nad działaniem.

I  –  Integralny rozwój osoby ucznia
Personalistyczna koncepcja osoby ludzkiej wyróżnia w istocie człowieka pięć podstawowych płaszczyzn, które podlegają   integralnemu kształceniu i wychowaniu:

• płaszczyzna formacji fizycznej
• płaszczyzna formacji społecznej
• płaszczyzna formacji kulturowej
• płaszczyzna formacji moralnej
• płaszczyzna formacji duchowej

1. Płaszczyzna formacji fizycznej(kształtowanie rozwoju fizycznego) w szkołach Stowarzyszenia obejmuje:

• kształtowanie świadomości uczniów, że życie i zdrowie są bezcennym darem Boga,
• naukę higieny życia i dbałości o zdrowie własne i innych,
• rozbudzanie potrzeby podejmowania aktywności fizycznej uczniów poprzez prowadzenie różnorodnych zajęć wychowania fizycznego,
• troskę o rozwój fizyczny każdego ucznia, w tym osób z niepełnosprawnością według wskazań specjalistów i możliwości szkoły,
• odkrywanie wiary, która integruje wymiar fizyczny i psychiczny w człowieku dając pokój serca.

2. Płaszczyzna formacji społecznej(kształtowanie dojrzałości społecznej) w szkołach Stowarzyszenia obejmuje:

• kształtowanie postawy szacunku wobec każdego człowieka, wrażliwości na jego potrzeby
• wychowanie do posłuszeństwa w duchu miłości i odpowiedzialności wobec  rodziców, wychowawców i przełożonych
• kształtowanie odpowiedzialności za siebie i innych
• wychowanie do odkrywania i poszanowania dobra wspólnego jakim są: rodzina, klasa, szkoła, wspólnota Kościoła, Ojczyzna, świat przyrody
• kształtowanie u uczniów samodzielności w dążeniu do dobra
• formację do prawdziwej miłości rozumianej jako służba na rzecz innych

3. Płaszczyzna formacji kulturowej(kształtowanie rozwoju intelektualnego i doświadczenia kulturowego) w szkołach Stowarzyszenia obejmuje:

• dbałość o rozwój intelektualny ucznia (przekaz wiedzy i kształcenie umiejętności)
• rozwijanie zdolności twórczych oraz myślenia analitycznego i syntetycznego
• przekształcanie spontanicznej motywacji poznawczej dziecka w świadome podejmowanie zadań, wymagających systematycznego wysiłku intelektualnego
• uwrażliwianie na prawdę, piękno i dobro
• odkrywanie wiary i dziedzictwa chrześcijańskiego jako źródła kultury
• poznawanie znaczenia i wartości kultury poprzez kontakt z kulturą i refleksję nad nią
• tworzenie kultury
• kształtowanie poczucia tożsamości kulturowej, regionalnej, historycznej i narodowej
• troskę o kulturę języka ojczystego
• pielęgnowanie etycznego wymiaru kultury
• uczenie otwartości i szacunku dla innych kultur i narodów

4. Płaszczyzna formacji moralnej(kształtowanie rozwoju moralnego) w szkołach Stowarzyszenia obejmuje:

• rozwijanie zdolności odróżniania dobra od zła, działań służących rozwojowi człowieka od działań wpływających na niego destrukcyjnie
• uznawanie prawdy o sobie
• odkrycie rzeczywistości sumienia i jego zależności od Boga
• formację sumienia i uczenie analizowania własnych zachowań według Dekalogu i Błogosławieństw
• rozbudzanie dociekliwości poznawczej, ukierunkowanej na poszukiwanie prawdy, dobra i piękna
• zakorzenienie w postawie wychowanków wartości moralnych i etycznych, w celu realizowania ich w życiu codziennym

5. Płaszczyzna formacji duchowej(kształtowanie rozwoju duchowego) w szkołach Stowarzyszenia obejmuje:

• odkrywanie wiary jako daru Boga w sakramencie chrztu świętego
• doświadczenie Boga – miłującego Ojca, który zawsze mnie kocha jako swoje dziecko
• patrzenie z wiarą na wydarzenia mojego życia
• świadczenie o nadziei i miłości
• wychowanie do życia wiarą jako relacji z Bogiem i życia sakramentalnego we wspólnocie Kościoła
• podejmowanie troski o własny rozwój duchowy przez uczestniczenie w Eucharystii, życie Słowem Bożym, modlitwę osobistą i inne
• towarzyszenie uczniom na drodze odkrywanie rzeczywistości własnego serca jako centrum osoby ludzkiej
• kształtowanie zdolności do głębokich relacji z drugim człowiekiem i z Bogiem
• wychowanie do miłości rozumianej jako bezinteresowny dar z siebie
• odkrywanie obecności Matki Bożej jako drogi do Boga.

III – Indywidualizacja

W szkołach Stowarzyszenia nauczyciel podejmuje indywidualizację poprzez:

• umieszczenie ucznia w centrum pracy edukacyjnej i wychowawczej
• podejmowanie indywidualnego, osobowego kontaktu z wychowankiem
• rozpoznawanie w każdym dziecku jego niepowtarzalności jako osoby,
  odkrywanie talentów, cech charakteru i umiejętności
• określenie poziomu wiedzy i uzdolnień ucznia
• rozpoznanie uwarunkowań osobistych, rodzinnych i środowiskowych
  poszczególnego ucznia
• dostosowanie treści, metod i form pracy oraz wymagań do możliwości każdego ucznia zarówno na zajęciach obowiązkowych jak i dodatkowych
• ocenianie ucznia nie według miary innych, ale według jego możliwości i na  jego miarę
• opracowanie indywidualnego programu rozwoju dla każdego ucznia bardzo zdolnego
• opracowanie indywidualnego programu edukacyjno-terapeutycznego dla  każdego ucznia posiadającego orzeczenie
• wychodzenie naprzeciw problemom i potrzebom uczniów, pomoc w  zaistniałych trudnościach
• widzenie słabości i trudności ucznia jako niezwykłej szansy w jego rozwoju
• towarzyszenie dziewczętom i chłopcom na drodze odkrywania ich własnej tożsamości i powołania chrześcijańskiego
• zauważanie dobrych stron ucznia i osiągnięć dydaktycznych, informowanie o  nich ucznia i rodziców
• rozbudzanie w wychowanku świadomej troski o własny rozwój

IV – Wspólnota szkolna

Społeczność szkolna traktowana jest jako wspólnota którą tworzą nauczyciele, pracownicy szkoły, uczniowie i rodzice (prawni opiekunowie), co oznacza, że wszyscy poczuwają się do odpowiedzialności za kształt i funkcjonowanie szkoły.

Budowanie wspólnoty szkolnej dokonuje się poprzez:

• działania ludzi sobie bliskich, życzliwych i wzajemnie się wspierających w poszukiwaniu prawdy, odkrywaniu piękna i czynieniu dobra
• kształcenie umiejętności budowania więzi i doświadczania relacji przyjaźni
• kontakt indywidualny, rozumiany jako prawdziwe spotkanie osób
• wzajemną współpracę w środowisku szkoły i w środowisku Stowarzyszenia
• współpracę z rodzicami jako pierwszymi wychowawcami dziecka i budowanie relacji z jego rodziną
• wychowanie do dialogu i pojednania, by szkoła była miejscem doświadczania przebaczenia i radości
• wspólnota szkolna powinna stawać się miejscem budowania Bożego królestwa prawdy i miłości
• wychowanie do postawy wdzięczności wychowanków za otrzymane dobro w rodzinie, szkole, Kościele, Ojczyźnie.